Dodge vakantie Sneeuwreis Polen 2010 – artful skidding
Offroad vakantie geboekt via 4WD naar Polen; een avontuurlijk en
wit offroad feest …
Vertrek Den Haag: zaterdag 16 januari 2010, 4.30 uur
Aankomst Polen: zaterdag 16 januari, 20.15 uur
Vertrek Polen: vrijdag 22 januari 2010, 9.15 uur
Thuiskomst Den Haag: zaterdag 23 januari 2010, 01.00 uur
Totale kilometers (heen en terug): 2.220 kmtr
Winterritten door onherbergzaam Polen. Met vier sneeuwkettingen, vierwielaandrijving en een avontuurlijke instelling is deze Polen Sneeuwreis voor ons een grote uitdaging. Er ligt in Polen 50cm sneeuw, de mensen slapen er op kachels met temperaturen tot -20°C …
Toen iemand me vroeg mee te gaan naar het onherbergzame koude Polen voor een offroadrit deed ik mijn mond open om “lazer op” te zeggen, maar er kwam plotseling “ja, okay’ uit. I’am a worrier: ik zie wolven en beren zo groot als dino’s op de weg vóór vertrek. Ik zou niet erg goed slapen de komende nachten.
O ja, en het wordt afzien voor Cees de gehele week zonder stoel- en stuurverwarming in de Dodge, en géén verwarmde ruitensproeiervloeistof; ha,ha, dat wordt gewoon krabben.
Voorbereiding: we treffen voorbereidingen alsof we een maand naar Antarctica gaan! Nog nooit hebben we zó lang van tevoren en zóveel uitgegeven voor één reis van een week…
Er wordt thermisch ondergoed gekocht, goed schoeisel, een kinetisch trekkoord, een extra grote kist voor onderdelen en gereedschap die in de laadbak van de truck gemonteerd wordt, extra onderdelen dus, en 2 sets sneeuwkettingen! Maggi Group Select € 250,– zijn kettingen zó sterk en zwaar, daar kan je een stier aan vast leggen. Deze gaan om de achterbanden. Omdat deze kettingen voorop tegen de wielkasten aanlopen kopen we nog sneeuwkettingen met kleinere schakels, de KB49 voor nog géén € 100,–.
De Dodge krijgt een nieuwe accu (Optima Batteries, High Performance AGM Battery) en we geven hem dunnere motorolie (15W40 minerale olie i.p.v. de 20W50). Omdat onze reserveband op de reeds oude roestige velg steeds langzaam leegloopt, zetten we de band over op een nieuwere velg. Deur- en motorkaprubbers worden ingespoten met Silicone Spray en scharnierende onderdelen met WD40. We trekken een afdekzeil over de laadbak, plakken de Dodge aan de buitenkant weer af met plastic tapijtcover, ook de vloerbedekking in de cabine dekken we ermee af (carpets need love too). We kopen 5 zandzakken van 25 kilo per stuk en leggen die in Polen achterin de Dodge voor meer gewicht op de achterassen. Dit totaalgewicht zal achteraf zelfs nog te weinig blijken te zijn.We oefenen thuis een paar keer met het omleggen van de sneeuwkettingen en in het gebruik van onze nieuwe aanwinst, een Hi-Lift jack.
We hebben de Dodge weer opgeladen en achter ons luxe werkpaard gehangen, de Cadillac Escalade (there’s no better luxury truck), welke laatste we voorzien hebben van 4 nieuwe winterbanden op stalen velgen.
D-day voor ons is de 16e januari. We vertrekken al vroeg in de ochtend en verzamelen op het parkeerterrein van het wegrestaurant De Lutte aan de A1 bij de Duitse grens. We worden daar om 7.00 uur in de ochtend verwacht. We rijden vanaf de grens in konvooi naar Polen.
In Polen is het wegdek bizar slecht met 2,3 kilometer hobbels in het vooruitzicht. Wat zeg ik: 2,3 kilometer diep, zeker! Het is overal wit van de sneeuw, maar de wegen zijn goed begaanbaar.
Andrej wacht het konvooi op ergens halverwege Polen. Hij gaat met ons eerst naar een hotel in Bystrzyca Klodska (region: Sudety) waar de Cadillac met aanhanger achter zal blijven. We laden de Dodge af, hevelen wat bagage over inclusief de zakken zand, en rijden vervolgens achter Andrej aan over gladde besneeuwde wegen naar ons eerste overnachtingsadres 36 kilometer verderop, waar de rest van de groep al is ingecheckt.
We overnachten in een voor ons bekend hotel van onze eerste Polenreis in 2007, Willa ‘Pod Jaskinia’ in Stronie Slaskie, waar we twee nachten zullen verblijven.
Zondag
-1°C, als we ’s morgens opstaan, vallen er sneeuwvlokken uit de hemel mijlenstand 82.590 (we rijden de Dodge op gas).
Het konvooi bestaat uit: een Opel Monterey (Nico), een Mitsubisi L200 (Rick en Bas), een Discovery (Tom), nog een Discovery onze Nederlandse 4WD reisgids Rob en ‘De Bijrijder’ Henk), een Discovery 3 (Rolf en Erik), een Landrover (Rob en Lydia), een Toyota Land Cruiser (Jan en Han), en wij natuurlijk met onze Dodge. Een gevarieerd autoveld eigenlijk.
Vóór het ontbijt leggen we eerst de sneeuwkettingen om de banden. Met de HiLift jack tillen we de banden één voor één van de grond en leggen de kettingen er één voor één om. We laten dit nog even checken door Andrej die er nog wat aan veranderd. Hij zegt dat de voorste sneeuwkettingen niet langer dan een dag zullen meegaan; nou, dat geeft goede hoop, zeg maar, voor de rest van de week …
Zover het oog reikt, is het landschap maagdelijk wit. Géén geprepareerde pistes, géén geschoven wegen, alleen maar sneeuw. We rijden deze week offroad in de sneeuw in het Sudetengebergte (Zuidwest Polen), dat tot 1.350 meter hoogte reikt. Dit gebied is van december t/m februari doorgaans bedekt met een dikke laag sneeuw. Dit jaar is er meer sneeuw gevallen dan in andere voorgaande jaren.
De sneeuwval is dusdanig veel dat onze trektocht al ruim vóór de bergen begint. Dan zetten we de transfer case in Lo zodra we een besneeuwd offroad pad induiken rechtstreeks de bossen in. De voorste 4×4 moet zich een weg banen door de diepe sneeuw.
De spanning ten top vloeit de adrenaline stijf door mijn aderen als ik met een onstuimige Dodge te maken krijg die niet recht in het spoor schijnt te willen blijven lopen. Dit zorgde even voor spannende momenten aangezien de Dodge zo af en toe besloot om een andere richting uit te gaan dan ik wilde. Ingespannen stuur ik de Dodge in het spoor en corrigeer regelmatig, maar vaak te veel. Het is even aanvoelen wat de truck doet. Sneeuwrijden is, net als zand of rotsen rijden (rock crawling), weer een andere discipline van het offroaden.
Als je in diepe sneeuwsporen rijdt is het van belang te weten in welke richting je banden staan. De truck zal de sporen willen blijven volgen, zelfs met de wielen gedraaid naar links of naar rechts. De voorste wielen worden dan door de sneeuw geduwd en dit bemoeilijkt de voorwaartse ‘momentum’ en zal je uiteindelijk doen stoppen. Een ander gevaar daarbij is, dat als een wiel ineens grip krijgt je uit het spoor gelanceerd wordt. Cees plakt een sticker op het stuur, nadat ik de wielen recht heb gezet. Zo kan ik in één keer zien hoe de wielen staan. EN … lighten up. Relax. Back off your steering wheel corrections. Let Mother Nature have her way for a few yards. You may find that She’ll keep you on track far better than you think and definitely with less personal energy!
Dan krijg ik toch de smaak te pakken. Het gaat goed! Langzamerhand begin ik mij te ontspannen en van de omgeving te genieten.
De ochtend is voorbij voordat je er erg in hebt. We nuttigen onze lunch in een Harley Davidson Café, waarna we de bosrit voortzetten. Lekker koffie leuten onderweg, hier en daar een slippartijtje, een stop voor wat fotografie, en door een pikdonker bos in de avond weer terug rijden richting hotel. Het is dan echt donker als we een laatste stuk bos door moeten, sneeuwvlokken dwarrelen door het licht van onze koplampen.
Deze avond na het eten is er een rit in een arreslee voor ons georganiseerd. Achter de arreslee hangen 5 sleetjes gebonden. Bovenaan de berg gekomen na een rit van 20 minuten brandt een kampvuur waar we glühwein drinken, worstjes roosteren in het vuur en waar we de hele avond gezellig onzin hebben zitten verkondigen of aangehoord. Terug gaat het bergafwaarts en dat brengt veel hilariteit met zich. Een tafereeltje dat aardig op de lachspieren inwerkt. Een beetje jeugdsentiment komt bij de jongens naar boven; geef een kind een sleetje en ze zijn uren zoet… Het hele tafereel wordt compleet als het ook nog eens begint te sneeuwen.
Lichtelijk uitgeput vallen we deze nacht in een diepe slaap.
Maandag
boven 0°C, het mooiste weer van de wereld, mijlenstand 82.606 (we rijden ook vandaag op gas).
Na het ontbijt halen we onze bagage op en gaan op weg. Het landschap is heuvelachtig, de wind heeft een golvend, blinkend wit sneeuwduinenlandschap doen ontstaan, de bossen zijn indrukwekkend, we komen door kleine dorpjes en de wegen er naar toe en doorheen zijn glad van de veel bereden sneeuw. We rijden over deze wegen en soms ook over asfalt. Dat is wennen met sneeuwkettingen om, het is dan net of je op vier lekke banden rijdt. Maar met een vaartje van tussen de 15 en 20 mijl ontwikkelen ze een cadans die goed uit te zitten is.
Als we de openbare weg verlaten, begint de beklimming van de omliggende heuvels naar het bos vrijwel direct. We rijden door bossen met lariksen en dennen. Het zicht is adembenemend. Dit is zoals we het ons ook hadden voorgesteld. Overal sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw en daarboven een staalblauwe lucht. Het pad waarop we rijden ligt iets schuin, richting afgrond rechts van ons. Ik twijfel. Cees besluit om vóór de truck uit te lopen om te kijken, waar we rijden kunnen. Vanachter het stuur zie ik toe, hoe hij soms tot aan z’n middel in de sneeuw verdwijnt en kies daarop een andere koers voor de Dodge. Dan volgt een scherpe bocht naar rechts tussen bomen door, waarna het pad schuin hellingafwaarts loopt. De walgelijk grote draaicirkel van de Dodge brengt me even in de problemen, maar Cees helpt me de bocht door. Als Cees buiten staat en ik zit achter het stuur blijken onze nieuw aangeschafte portofoons bijzonder handig.
Knerpend rollen de sneeuwkettingen over de sneeuw. Dan rijden we het bos uit en omhoog een grote sneeuwvlakte op waar we door 60cm dikke poedersneeuw moeten ploegen. De Dodge heeft hier veel moeite mee. We kruipen beetje bij beetje voorwaarts met een Dodge die wild gaat staan bokken en springen. Probleem: slecht grip en te weinig gewicht achter; de voorste wielen moeten het spoor maken en de achterste duwen deze vooruit. Het is een maf gezicht om dat vanaf de buitenkant gade te slaan. De achterste bladveren dansen heftig op en neer. Bijna boven moeten wij eerst de sneeuwketting linksvoor opnieuw omleggen, want hij is weggeschoven doordat de banden soms staan te spinnen. Dus HiLift en wielkeggen uit de bak tevoorschijn halen en beginnen.
Daarna gaat het gas er weer op en met alle vier de wielen doorspinnend, kruipt de Dodge naar de top. Daar bovengekomen, staat iedereen alweer in de richting om dezelfde weg terug te rijden naar beneden. Berg-af maken we gebruik van de zwaartekracht en gaat het gemakkelijker.
In een klein dorpje gaan we uiteindelijk in een cafeetje koffie drinken. Later in de middag rijden we rechtsvoor de sneeuwketting kapot. Da’s pech, sneeuwketting weg! Zal Andrej dan toch gelijk krijgen? We rapen de ketting op uit de sneeuw, leggen hem los achterin de laadbak en rijden verder.
De kachel staat elke dag aan, nu eens niet om de Dodge het hoofd koel te houden, maar om ons warm te houden!
Dan heeft zich op het bospad een tamelijk rulle bult sneeuw neergevleid, waar je al rijdend, vol gas doorheen moet. Dat gaat nog wel, maar sommige auto’s hebben een probleem. We slaken een zucht van verlichting als de eerste auto aan de overkant is, want dat betekent, dat we met sleeplinten, of lier de vastrijders altijd omhoog zullen kunnen krijgen. Omdat het koud is en het daarbij flink waait, duiken we, zodra de laatste auto weer vaste grond onder de wielen heeft, in onze auto’s om richting ons hotel verder te rijden.
We moeten in het donker doorrijden. De avond in het bos is inktzwart. Onze lampen snijden door de vallende sneeuw. Door de sneeuwval zijn gaten in het bospad en stenen moeilijker te zien. Ik moet mijn aandacht er goed bij blijven houden. Onverhoopt rij ik de Dodge een nare kuil in. Ik krijg het stuur niet meer om, er zit geen beweging meer in. Tja en nu? Ik probeer de Loc. Achteruit proberen dan. Maar we zitten goed vast. Geholpen door Tom met een sleepje achteruit en het probleem is weer verholpen. Er komt beweging in! Los!
De temperatuur zakt tot een respectabele -5 graden. De blaas van Cees laat hem in de steek en daar stond hij in het bos, in het donker zichzelf af te vragen waar ‘ie’ toch was gebleven
Tenslotte finishen we in hotel Regle, Rózanka – een Sudetendorp in het Bystrzyckie-gebergte.
Die avond na het eten volgt er een kettingreparatie. Cees krijgt daarbij hulp van Han. De hal ligt vol met gereedschap. Er worden schakels hersteld, bypassen gemaakt en vervolgens wordt de ketting buiten weer om de band gelegd en worden er nog wat aanpassingen gedaan.
Dinsdag
boven 0°C, blauwe lucht en zon, mijlenstand 82.648 (we rijden vandaag op benzine).
De temperaturen schommelen rond, of iets onder het vriespunt en zo nu en dan komt er wat sneeuw naar beneden.
We rijden over een besneeuwd pad langs een boerderij. Dit levert voor de voorste auto problemen op als hij zich een weg wil banen door een sneeuwduin. Hij moet daarbij regelmatig achteruit losgetrokken worden en dan gaat het weer vooruit. Het kost hem zodoende 20 minuten om de sneeuwduin te passeren en dan kan de volgende 4×4 erdoorheen.
Een Poolse vakantieganger in een Landrover sluit achteraan aan in de rij: “Een Pool in een landrover, ha; daar komen onze reserveonderdelen aan”, hoor ik iemand roepen over het bakkie. “Dat is ook geen overbodige luxe als je een Landrover rijdt: ‘wereldwijd reserveonderdelen’ ” kaatsen we terug. De Pool komt even polshoogte nemen. Enkele auto’s blijven nog steken in de sneeuwduin. Dan zijn wij aan de beurt. Ik schakel de Loc in en neem de gok. Ingespannen houd ik de Dodge op gang, maar hij wandelt al dartelend probleemloos vooruit. Dan is iedereen de sneeuwduin gepasseerd en rijden we verder, de Pool nog ploeterend in het veld achterlatend…
“Tsja, je hebt pluspolen en minpolen.” “Deze heeft een blauw pak aan, het is een minpool.” “Kijk maar uit dat ze je niet ompolen.” “Vergeet de grootste groep niet, de alcopolen.” Nou, jongens, zo kan íe wel weer…
We rijden door bumperhoge sneeuw over het open veld naar onze lunchplek. De Dodge wil weer gaan bokken en springen als we ons eigen spoor erdoorheen willen trekken, totdat Erik op het idee komt om met een paar man op de achterbumper te klimmen! Cees geeft het startsein en vervolgens geef ik gas: building up momentum and keep going. De Dodge ploegt nu met een vaartje als een tank door het open veld richting lunchplek zonder problemen; hij gaat als de brandweer. Daar aangekomen is de BBQ al opgestookt en liggen de hamburgers al op het vuur.
Verder rijdend komen we bij een steile 45% helling die we naar beneden moeten. We houden onze adem in als we de Dodge naar beneden laten zakken. De situatie is bloedserieus. Plotseling remmen in een gladde afdaling is levensgevaarlijk. We laten de Dodge in het spoor van onze voorgangers glijden en rijden voorzichtig en langzaam hellingafwaarts, gedoseerd remmend. Als het eenmaal goed gaat, voelen we ons toch wat prettiger. Langzaam, maar zeker gaat het.
Allemaal heelhuids beneden aangekomen helpen we Rick en Bas met het wisselen van een lekke band.
We rijden einde van de middag achteraan in de groep over een bospad en horen over het bakkie dat in de voorste linie de eerste auto van de groep van de weg is geraakt en dat de Discovery 3 tegen een afrastering is aangegleden. Ik hoor ook zeggen: ‘Als die Dodge hier maar langs kan…”
Het wordt snel donker. Achter mij zie ik niets dan inktzwarte duisternis en voor mij zie ik iets dat op de achterverlichting van een Landrover lijkt. Nog juist kunnen we zien, dat het rechts van het pad aardig diep naar beneden loopt (het dijkje gaat over in een geul). Eén foutje en je ligt beneden en misschien wel tot komend voorjaar … Ik voel vermoeidheid opkomen. Er volgt een bocht naar links, maar die halen we niet, want ineens ligt de Dodge dwars, letterlijk… Met een Dodge door landroversporen rijden is natuurlijk vragen om narigheid. Ik interpreteer een teken van de Dodge verkeerd en de truck schiet uit het spoor waarbij de achterkant in de diepe geul naar beneden schuift. Pure adrenaline houdt mij op gang. Met enig rangeren weten we de voorwielen uit de geul te krijgen. We bewegen ons nu zijdelings over beide sporen. Als een krab kunnen we eindeloos heen en weer rijden in de twee sporen. Het maakt niet uit hoe we sturen, we komen er niet uit. Cees stapt uit om de situatie te bekijken. Jan en Han komen een handje helpen en na een lange worsteling, stukje bij beetje, kreunend en steunend krabbelt de Dodge op eigen kracht de kant weer op. Het blijken echter niet de laatste problemen op deze bizarre tocht.
Bij aankomst in ons hotel moeten we eerst de sneeuwketting linksvoor weer opnieuw omleggen, omdat die is verschoven.
Woensdag
-4°C, gevoelstemperatuur -18°C, mijlenstand 82.659 (we rijden nog steeds op benzine).
Vaak rijden we een onbereden bospad in waar geen doorkomen aan is. We hebben in feite dan geen andere keus dan terug te keren en het ergens anders opnieuw te proberen. Soms verdwijnt de voorste auto een halve meter diep in de sneeuw. Er zitten soms gaten in het bospad van een halve meter diep. Enkele auto’s moeten er dan weer uitgesleept worden. Gelukkig hebben we nogal wat motorvermogen en helpen vooral de achterste sneeuwkettingen de Dodge aan de broodnodige grip op de ondergrond. We rijden in Lo (lage gearing), maar moeten regelmatig de Loc inschakelen. We raken gewend aan bypasses (wegomleggingen), shortcuts (afsnijdingen), slepen en lieren, kettingreparaties in het open veld. Vierwielaandrijving is hierbij onontbeerlijk. Goede sneeuwkettingen ook overigens! De achterste kettingen zitten perfect en geven geen krimp, je hebt er eigenlijk geen omkijken naar.
Cees heeft elke dag koude voeten in zijn werklaarzen met stalen zolen en stalen neuzen. Defroster (ruitondooi-inrichting) is ook (voeten)kachel; o ja, maar je moet dan wel eerst de bedieningshendel verschuiven van rechts naar links. Oeps, sorry Cees, niet aan gedacht. Toevallig komt hij hierachter, omdat hij weer eens niet met zijn handen van de bedieningsknoppen en hendels kan afblijven. Soms heeft dat toch wel nut …
We rijden over een besneeuwde weg. De wind heeft een golvend, blinkend wit sneeuwduinenlandschap doen ontstaan. De bergen lijken op enorme hopen suiker. Andrej draait van de weg af – omdat die verderop onbegaanbaar wordt – het veld in; hij besluit tot een ‘short cut’; 400mtr hemelbreed in 4 uur. Moet lukken, toch? De eerste auto’s moeten aan het eind van het veld door een greppel stuk voor stuk de weg opgelierd worden, met hulp van een boom en snatchblok. Het is koud. Als je even de auto uit wilt, moet je je hoofd en handen goed bedekken, omdat er een gure wind staat. Wij komen er op eigen kracht door, niets aan de hand, de Dodge banjerde er gewoon doorheen.
Echter Andrej rijdt op dit stuk zijn homokineet stuk en moet met één van ons naar een Mc Guyvergarage in de buurt gesleept worden. Rob raakt gewond aan zijn vinger tijdens het inlieren van zijn lierkabel en moet naar het ziekenhuis afgevoerd worden. De andere Poolse gids gaat voorop om de weg te wijzen en stapt bij Tom in de Discovery. Ineens zijn er twee gidsen en drie van onze medereizigers in hun 4×4’s verdwenen.
Dus ondertussen eerst even genieten van een geïmproviseerde lunch. Nico komt met 50 opgewarme knackworstjes, waarvan we ons afvragen wat nu toch die gele stukjes zijn die erop zitten. Hoe lang hebben die worstjes al in de auto gelegen? Als iemand toch in een worstje durft te bijten zien we dat dit stukjes kaas zijn. Goed gekeurd! Het is wachten op de terugkeer van één van de gidsen.
Als die arriveert rijden we verder. Ondertussen tanken wij nog even gas. Er wordt hier niet getankt in liters, maar in m3 (?)
Dan rijden we een groot open veld op. Maar eenmaal 500 mtr verder rijdt de eerste 4×4 zich tot aan de assen vast in de sneeuw. Gauw een sleeplint eraan vastgeknoopt en na wat heftig rukken komt de auto weer los. Ik op mijn beurt probeer de voor mij vast gereden Discovery uit de greppel te trekken. Sleeplint eraan en rukken. Natuurlijk is het niet vreemd als er eens wat mis gaat. Bij de tweede ruk knapt het sleeptouw en slaat met een geweldige kracht in de grill, au! Het voelt als een zweepslag. De Dodge verwerkt een flinke klap op z’n smoel. Bij nadere inspectie zien we dat een gedeelte van de grill volledig naar binnen geslagen is en de radiateur nog net niet heeft geraakt. Natuurlijk konden we de Discovery niet laten zitten. We hangen er een kinetisch koord tussen en gaan verder met het ‘recovery’werk. In mum van tijd is de Discovery van Tom vlot getrokken.
Het pad dat we vervolgens moeten volgen ligt iets schuin hellingafwaarts, richting een aantal bomen rechts van ons en daardoor heeft de achterkant van de Dodge op de gladde ondergrond de neiging om naar rechts te glijden. Zou dat echt gebeuren, dan hebben we ook nog te kampen met plaatschade. Stapvoets en grip houdend rijden we vervolgens over het al gemaakte spoor en sturen onze Dodge daarin. Meer dan eens houden we onze adem in. We kruipen voorwaarts en een aantal mannen staan er omheen om de boel in de gaten te houden. Het gaat goed en we komen heelhuids voorbij de boomtakken. Verder ondervinden we geen problemen!
We vervolgen onze weg en dan ineens zijn we iedereen kwijt, althans er rijdt niemand meer voor ons, en niemand meer achter ons. We blijven tegen onszelf zeggen: “dit is de goede weg waar de anderen ons voor zijn gegaan.” “We hebben toch geen afslag gemist? Dit is toch de weg? Dit moet de weg toch zijn? Ja”, overtuigen we onszelf. Het is dan wel eenzaam en stil om ons heen. Over het bakkie is het ook verdacht stil, maar iedereen blijkt zo z’n eigen sorrès en problemen te hebben op dit bospad. Midden op een éénbaans stuk pad, staan we plots tegenover de groep die op ons staan te wachten.
We verblijven in het mooi gelegen AMW Hotel, Ośrodek wypoczynkowy. Een plezierig en warm hotel. De kachels staan ’s avonds te loeien en zijn alleen met een waterpomptang te regelen. In veel huizen wordt er nog op briketten gestookt. Zorg voor het milieu? Nooit van gehoord!
Donderdag
de thermometer wijst -7°C en er staat een zwak windje, mijlenstand 82.691 (driekwart benzinetank leeggereden, we schakelen vandaag over op gas).
Na een prachtige rit door het bos volgen we het diep besneeuwde pad – een B-weg – langs weilanden. Echter, het laatste stuk levert problemen op. Iedereen rijdt zich vast in deze sneeuw. Gezien de omgeving begrijpen we, dat er vóór het voorjaar in deze streek geen ander voertuig is te verwachten, ha! Dus, het is óf hier overnachten óf hier met z’n allen uit zien te komen. Als er ook maar één kans is om hier alsnog weg te komen, moeten we met z’n allen de handen uit de mouwen steken, want als we hier blijven staan en ingesneeuwd raken, kan het wel eens tot het voorjaar duren voordat iemand ons uitgraaft Over 500 meter doen we vervolgens de rest van de ochtend en een gedeelte van de middag. Er moet een bypass gemaakt worden over het naastgelegen weiland, waarbij iedereen eerst door een vrij diepe greppel gelierd moet worden. Sleeplinten, lieren en snatchblokken komen weer tevoorschijn.
Vaak draaien de wielen wel, maar zonder vooruit te komen. We schakelen de Loc weer in, maar uiteindelijk staan de wielen van de Dodge tot de assen in de sneeuw. Niets helpt meer. We moeten zo’n 50 mtr achteruit over ons eigen spoor terug. We doen daar 1,5 uur over met telkens maar 5 centimeter winst. Vooruit, achteruit; vooruit, achteruit; heen en weer; heen en weer en tussendoor de sneeuw wegscheppend met een schop, totdat de Dodge in de juiste positie staat om door de greppel heen gelierd te kunnen worden. Tot ruim in de middag zijn we ermee bezig. Eenmaal weer vaste bodem onder onze 4×4’s rijden we via het weiland naar het betere begaanbare pad verderop.
De onderkant van de auto is één grote ijsklomp. Ook de wielen en banden zijn bedekt met een dikke laag sneeuw en aan de binnenkant zit ijs. Ik merk verschil in remdruk. Pas een half uur nadat ik met m’n rechtervoet op het gas en met de linker op het rempedaal ben verder gereden, ontdooien de remmen enigszins.
We hebben deze week te maken met een geweldige groep mensen (hoofdzakelijk mannen) met een hoog saamhorigheidsgehalte. Zodra er ook maar iemand hulp nodig heeft staat iedereen klaar met sleeplinten, lieren of gereedschap.
De lunch volgt vandaag om 15.00 uur. Daarna wordt besloten terug te rijden naar het hotel, nadat eerst de sneeuwkettingen worden afgehaald en opgeborgen. Het is een vreemde gewaarwording om zonder sneeuwkettingen verder te rijden. Het gehamer van de kettingen op het wegdek klinkt ons tenslotte nog in de oren. Het is ook flink anticiperen vanwege de gladheid. Plots stoppen, of een bocht maken is hier onmogelijk. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de Landrover ineens een 180° draai op de weg maken. Gelukkig heeft de achterste 4×4 een flinke afstand bewaard en kan hier ruimschoots op tijd op anticiperen.
Vrijdag
de thermometer staat vanacht op -11°C, in de loop van de ochtend staat het kwik op -7°C, mijlenstand: 82.727.
We rijden vroeg in de ochtend na het ontbijt met een deel van de groep richting het hotel waar we de Cadillac ophalen en de Dodge opladen. We nemen hartelijk afscheid van Andrej. In konvooi gaat het dan terug naar huis.
Onderweg begint de Dodge op de aanhanger zichtbaar te ontdooien want we verliezen water. De temperatuur op de terugweg loopt op van een -5°C in Polen tot 1°C bij de Nederlandse grens en hoger naar 5°C bij aankomst in Den Haag.
We zijn op tijd thuis en we hebben geluk gehad deze week. Achter ons sluit het sneeuwgordijn in Oost-Duistland zich en dalen de temperaturen in Polen al ras naar de -20°C.
Helaas is met deze dag alweer het einde van onze off-road vakantie aangebroken. Ploeteren door de sneeuw is een hele belevenis, en zullen we niet gauw vergeten! We hebben genoten. Deze offroadweek is ook weer zeer leerzaam geweest. De Dodge heeft zich goed gehouden, zelfs Cees gaat van hem houden.
Epiloog
Thuis aangekomen valt er een heleboel te regelen. Er moeten nogal wat spullen uitgeladen worden, het hele huis ligt vol met sneeuwkettingen die liggen te drogen en/of in de WD40 gezet zijn (de sterke Maggi kettingen mogen blijven, maar de andere kettingen zijn onherstelbaar geruïneerd), de grill wordt van de Dodge verwijderd en naar Roel gebracht om uit te deuken, te plamuren en te spuiten. Er is een kentekenplaatverlichting kapot gereden die vervangen moet worden. De Dodge moet nog gepoetst worden en gepolijst, omdat er toch hier en daar krassen op de laadbak staan, waar het tapijtcover niet goed vastgeplakt heeft gezeten (waaide er op de snelweg al af) en het dekzeil hier en daar doffe plekken heeft doen ontstaan in de lak.
With special thanks to Mr Guide: Andrej:
offroadowaprzygoda.eu
andrzej cieslak@offroadowaprzygoda.eu
Holland Polska
4×4
Mud Adventure
Don’t just ride, slide …
Wel handig zo’n Dodge …