Cuda van Jurriën

HET VIRUS

Zoals (inmiddels) velen ben ik besmet met het US-virus.

Dat wil zeggen sedert omstreeks 1990 sloeg het echt toe nadat ik een boek had gelezen over de Muscle Car periode in the US. En zoals dat gaat ging mijn belangstelling uit naar iets heftigs. Maar zeker niet doorsnee. En Muscle Car natuurlijk. Omdat ik er al snel achter kwam dat inmiddels veel Dodge Chargers (periode 1968 – 1970 (en later)) de weg naar NL hadden gevonden, bedacht ik mij dat het net ff iets anders moest worden.

Eerst stond de GTX of Roadrunner hoog op het menu. Echter na een paar keer met zoiets bezig te zijn geweest bij de (destijds befaamde, inmiddels beruchte) Moparleo van LJ Performance, bleek dat het toch niet. In ieder geval kwam het telkens niet tot aankoop en dat is vaak ergens goed voor.

PONTIAC GTO ‘68
In dit geval was het rond 1999 of daaromtrent goed voor een ‘68er Pontiac GTO. Na stevig onderhandelen over de prijs (toen nog in die heerlijk vertrouwde ƒ oftewel gulden) met een (zogenoemde) waterzigeuner was het toch nog snel geregeld.

Instappen en wegwezen! Zie hieronder.

Nu lijkt de stap van een GTX of Roadrunner naar een GTO nogal groot. Tenminste als je de freaks mag geloven. Welnu: ik heb (inmiddels) weinig tot nix (meer) met freaks. Laat eenieder lekker leuk vinden waar ie zin in heeft is mijn motto. Welnu: ik kwam erachter dat (bijvoorbeeld) een ‘68er Charger (origineel) voor geen meter stuurt. Rechtdoor gaat, tenminste als je niet snel wilt stoppen. Dat geldt dus niet voor de GTO. Pontiac kreeg het – voor die tijd – voor elkaar een goede machine te bouwen waarmee je ook nog eens een bocht kon maken en die binnen redelijke grenzen tot stilstand komt.

Hoe dan ook, gun ieder zijn lol. Maar zeker is zoveel: het lijnenspel van de ‘68er GTO is subliem (voor een Amerikaan). Daarover zijn de meningen gelijk.

In de zomer van 2005 zijn we 3 man sterk met deze GTO naar een meeting in Vasteras in Zweden gereden. In één woord: heftig !

Zie ook de KR8 van een paar maanden later waarin verslag werd gedaan van deze meeting.

Leuk allemaal, maar er kwam iemand die nog meer lol leek te hebben met de GTO. Maakt nu omgeving Noordholland Zuid onveilig.

PLYMOUTH BARRACUDA FORMULA S ‘67
Omstreeks 2000/2001 raakte ik verslingerd aan zogezegd the first generation ‘Muscle Cars’. Tussen aanhalingstekens ditmaal omdat de krachtbronnen nog beperkt waren. Daarmee doel ik dan op de periode van (ruwweg) ’65 tot en met ’67.

Tijdens deze fase heb ik veel auto’s uit deze periode bekeken en gereden. Maar geen van deze wagens (hoe mooi soms ook) gaf mij het juiste gevoel.

De vonk sprong vreemd genoeg wel toen ik in IJmuiden een ‘67er Barracuda tegen kwam. Een import (via VS) uit België. Stond als sinds 1995 stil te wachten op een nieuwe eigenaar. Maar accu erin; en lopen. Motortje: 273 ci.

Met deze eigenaar lang gesproken over dit wagentje. Duidelijk was echter zoveel dat bij deze man de liefhebberij inmiddels over was. Hij had er ook wel veel kosten aan gehad (voortrein compleet vervangen, remmen, slangen, beetje plaatwerk). Allemaal van die dingen die je eigenlijk net zo goed niet kunt doen. Maar goed: een bod neergelegd op de helft van de vraagprijs (en die was veel te hoog) en toen ik het wagentje al was vergeten, belde hij ineens dat we de auto maar moesten halen.

Zo gezegd, zo gedaan. Met 2 man in een andere wagen die kant op. En natuurlijk daarna met het ding door heel Nederland (IJmuiden – Arnhem…). APK was al 6 jaar verlopen. Remmen liepen aardig warm, lek in radiateur, enz. Maar de pret was er niet minder om.

Totdat we op een pleisterplaats oom agent tegenkwamen. Hij reed tweemaal met zijn motor om het gevaarte en leek nog het meest belangstelling te hebben voor dat rare vierkantje op de ruit onder de spiegel met daarin een papiertje waarop het jaar 1995 prijkte.

Aiiiiii. Plots ging oom agent er echter als een haas vandoor. Blijkbaar gaf hij (voor de verandering) prioriteit aan het vangen van echte boeven. Oeff. Kopie deel III maar even van de voorruit gehaald en de reis vervolgd richting Arnhem. Wonderwel zonder problemen (die kwamen een jaar later).

De Barracuda bleek bij thuiskomst een echte formula S uitvoering. Voor de kenners: te zien in de VIN-code en te herkennen aan allerhande emblemen ed. op de wagen. Ik had bij aankoop al wel zo’n vermoeden. En dat bleek juist. Leuke daarvan is dat het een uitvoering is met grotere remmen rondom en (niet onbelangrijk) een sterker blokkie. De 273 perst er volgens de Amerikanen 235 Hp uit. Gemeten volgens de normen in europa hebben we het dan over 195 hp. Ook niet mis voor een klein Amerikaantje.

Ergens in 2003 een keer met het ding naar Moparmeeting in Dattlen gereden. Kregen we natuurlijk spontaan een klapband. Met ADAC naar huis. Schade voorfront. Dat mag de pret niet drukken.

2004 – 2006 het beestje uiteen genomen. Tenminste het bodywork. Interieur is nu zo sober als wat. Vloerbedekking ed dempt immers alleen maar the sound. Dus eruit met die zooi. 2 sportstoelen (met hoofdsteunen !!) erin. GAAN !!

Voor komende jaren staat revisie van blok en bak op het programma. Besloten is inmiddels niet gek te gaan doen (het is – anders dan die andere – GAVE – barracuda – immers niet de bedoeling er the strip mee op te gaan).

Overigens: voor mensen die zelf graag wat knutselen. Een liefhebber kan de Barracuda eventueel in deze (technisch goede) staat overnemen. Want: ons motto: leuk spul, maar gun het ook een ander. En dan kan door ons altijd weer wat anders gekocht worden.

DODGE CHARGER ‘66
Tussendoor werd er (zo omstreeks 2003) een andere 1e generatie auto aangekocht. En wel een ‘66er Dodge Charger. Dit is de eerste Charger in de rij en nagenoeg rechtstreeks een kopie van het prototype van een jaar daarvoor.

Deze wagen kon ik niet laten staan omdat hij zo mooi was gedaan door de eigenaar (een jongen uit het zuidoosten van het land). Al had hij niet helemaal de weg van de NOS delen gevolgd. Enkele details zelf nagelopen en terug naar origineel gebracht en natuurlijk de technische dingen die altijd terugkomen nadat auto lang stil staat (remcilinders achter begaven het, dat soort dingen).

Zie voor meer foto’s: http://www.charger.nl en dan 1966.

Met deze wagen zijn we 2 man en veel bagage ‘sterk’ in 2004 naar Vastaras gereden.

Zonder problemen natuurlijk.

Al blijf ik erbij dat – zelfs een nagenoeg ‘nieuw’ exemplaar zoals deze – een beroerde wegligging heeft.

Dus sorry Chargertje: 2005 zomer (goed) nieuw thuis gevonden in Renesse.